samimiyete aç yürekler için iftar vakti

"komşusu açken, tok yatan bizden değildir.." sözü geldi aklıma.. kimdi bu aç komşularım, hiç düşünmüş müydüm.. oysa ne çok aç komşum vardı.. "hem sahuru hem de iftarı yapamıyoruz, Allah orucumuzu kabul eder mi?" diye soran komşularımız vardı..
bu komşularımız bunu sorarken biz nerdeydik? nerde miydik.. midemizi şenlendiriyorduk.. en güzel yemeklerle en güzel yerlerde midemize ziyafet çekiyorduk.. sonra da sonsuz şükürlerimizi sunuyorduk Rabbimize bize bu nimetleri tattırdığı için.. komşumuzun tadamadığı nimetlerin hepsini tadarken sunduğumuz şükürler komşularımızın şükürleriyle yarışabilir miydi peki?
bize sunulan nimetleri sonuna kadar sadece kendimiz tadarkenki ettiğimiz şükürlerimiz, samimiyet süzgecinden geçebilmiş miydi acaba?
elbette müslüman en iyisine layıktı.. komşuları aç olsa bile en iyisini hakediyordu.. elbette hakeder.. helal yaşamdı sonuçta.. ne sakıncası vardı ki Allah'ın kendisine sunduğu nimetlerle dört köşe olmanın?  komşusu açken her şeyin en iyisi ile tok olmanın?